Ode aan Mark van der Maarel

Ode aan Mark van der Maarel

Debuteren met rugnummer 35, vervolgens een aantal seizoenen rugnummer 14 en daarna een “eeuwigheid” rugnummer 2. Onze parel, stopt na dit seizoen.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn geweest. Sterker nog, ik denk dat het een veldslag is geweest waar hij altijd weer boven kwam drijven. Ja, ook ik heb die frustratie gehad. Je kent dat gevoel wel wanneer je de ogen sluit en wacht op de klap… Dat gevoel hebben we meermaals gehad wanneer Mark op een tegenstander af sprintte. Het was alles of niets.
Het tekent de voetballer van der Maarel. Je kunt zeggen wat je wilt, aan zijn inzet en doorzettingsvermogen heeft het nooit gelegen. Wellicht dat hij het zelf zal ontkennen, zeg ik met een knipoog, is Mark niet de gepolijste “mooie” voetballer geweest. Maar hij gooide zijn ziel en zaligheid in alles wat hij deed in het veld.

Er is een kantelmoment geweest, waarin hij het respect en de waardering van de supporters gewonnen heeft. Om dat voor elkaar te hebben gekregen moet voelen als een grote overwinning. Mark van der Maarel is een clubicoon.

Een uitstervend ras, want het komt maar mondjesmaat voor dat een speler onafgebroken voor maar één club uit komt. Mark is een speler die voorop de strijd aan ging. Mark is een speler die zijn arm om zijn teamgenoten sloeg wanneer het tegen zat. Want als iemand weet hoe je met die tegenslagen om kon gaan, dan was hij het.

Op mijn netvlies zal altijd blijven staan, die wedstrijd tegen Willem II-uit. We overklasten ze, met Mark voorop. Met als ultieme beloning (over dat gepolijste gesproken…) buitenkantje rechts van Mark.
De ultieme prof, vriendelijk, eerlijk en wel bespraakt. Het is de enige speler die een heel vak kan omtoveren tot het Van der Maarel vak. Altijd werken, tot hij er bij neer valt. Alles voor de club. Alles voor die supporters op de tribune.

Ik hoop dat we een passend afscheid mogelijk kunnen maken voor Mark, dat verdient hij gewoob. Want hoewel hij zelf zegt dat hij er niet van houd dat het om hem draait… Dat mag nu wel. Het mag nu gewoon zijn feestje zijn. Hij mag alle spotlights pakken. Als het aan mij ligt, krijgt hij zijn eigen afscheidswedstrijd in een volle Galgenwaard met alle spelers die op zijn uitnodiging welkom zijn waarmee hij in ons rood-wit gevoetbald heeft.

Clublegendes moet je koesteren, Mark bedankt, bedankt voor alles wat je als speler voor de club en supporters betekend hebt en dat we in de toekomst in welke hoedanigheid en functie dan ook nog mooie herinneringen mogen maken.
Het was me een voetbalreis wel.

Mark bedankt!

Dustin Bronius