Column: Bekerkoorts

Bij Ron Jans was het al begonnen, de bekerkoorts. Een prijs pakken, dromen van Europees voetbal, iets tastbaars. Het is een beker pandemie geworden.

Het begon eigenlijk al met de opstelling. Het is alsof je vroeger in de jeugd, de laatste wedstrijd van het seizoen speelde waar niets meer op het spel stond. De trainer komt dan met de fantasie opstelling. Gelukkig dat Ron Jans het niet zo ver liet komen, maar bepaalde keuzes had ik, met alle respect, anders gedaan. Ik ben dan ook geen trainer op professioneel niveau, al schijn ik (via horen zeggen) dat ik er behoorlijk wat verstand van heb.

Mijn vraag is vooral, waarom niet terug naar de basis? De afgelopen wedstrijden gingen niet goed en we krijgen meer tegengoals dan bepaalde pupillen elftallen. Terug naar de basis, ook de spelers die afgelopen periode wellicht niet goed genoeg waren. Barkas in de goal, v.r.n.l. Horemans, Van der Hoorn, Viergever en Karouani. Vlak ervoor Engwanda. Aaronson als loper en Toornstra op de tien positie (dan had je in ieder geval nog een middenvelder achter de hand gehad in de vorm van Fraulo). Gewoon spelers op de posities die zij gewend zijn.

Voorin had ik de keuze voor Descotte op rechts absoluut niet gemaakt. Het is zo onnatuurlijk en onwennig, dat het pijn doet aan de ogen. Had daar Blake de kans gegeven als echte buitenspeler of had Cathline daar naar toe geschoven zodat Blake vertrouwd op links terecht komt.

Dan, het meest kwalijke vind ik persoonlijk. De reden was: ‘Mocht het tot een verlenging en strafschoppen komen, dan heb ik Haller daar liever’, aldus Jans. Waarom niet vanaf de start? Zorgen dat er überhaupt geen verlenging en strafschoppen komen?! Daar mis je dus alle overtuiging en zelfverzekerdheid, waarmee je een wedstrijd altijd zou moeten beginnen. Dat werkt door op zo’n elftal.

Terug naar de basis, ook met spelers die het minder doen, maar dan wel op hun eigen posities spelen. Gesloten defensie, organisatie op orde en van daaruit verder kijken. Alles nog om voor te strijden, we staan er nog steeds erg goed voor.

Het doet alleen verschrikkelijk veel pijn om de kortste weg naar Europa en kans op een tastbare prijs te verliezen. Helemaal nu de weg daar naar toe, open leek te liggen. We moeten door. Zondag tegen Almere in eigen huis. Tijd om als team en technische staf om voor eigen publiek te laten zien dat ze echt willen!

Tot volgende week,

Dustin Bronius