Column: Wandeling
Ik kom uit Rivierenwijk. Ik ben trots als ik langs de Jutfaseweg loop. Wanneer ik die afloop en over de Westerkade ga, sta ik bij het Ledig Erf. Het begin voor mij van mijn mooie stad. Natuurlijk had ik kunnen kiezen voor de afslag naar de singel om vervolgens via de Mariaplaats de stad in te lopen. Dat doe ik niet. Door de Twijnstraat naar dé oude gracht. Ik zie de oude Tivoli. Ik zie café België en het oude winkeltje met stripboeken en spellen van toen. Ik ga de hoek om bij Andersom en zie daar die almachtige prachtige Dom.
Het gevoel dat het mij geeft als ik er onder door loop is voor een buitenstaander niet te begrijpen. De Dom, is de trots van elke Utrechter. Honderden nee, misschien wel duizenden keren heb ik deze route gelopen. Als kind schat je er de waarde er niet zo van in. Als je ouder wordt ga je beseffen wat het betekent. Via het domplein ga ik terig via een klein stukje Lange Nieuwstraat om via de Kromme Nieuwegracht naar de Tolsteegsingel te lopen. Daar duik ik het vaste zijstraatje in die ik zo vaak liep als ik bijvoorbeeld terug kwam van een avondje piekenkermis op de Maliebaan. Ik kom op de Abstederdijk terecht en loop richting de Notenbomenlaan door het prachtige Sterrenwijk, waar ik in mijn jongere jaren veel tijd doorgebracht heb met mijn vrienden.
Via de Ina-Boudier Bakkerlaan loop ik richting de Rubenslaan. Puur voor mezelf, want een ander zal waarschijnlijk richting het Diak lopen. Ik loop graag langs een stuk jeugd wat het toenmalige Meerstroom College was. Langs de spar waar ik m’n croissantjes haalde in mijn pauze. Ik ga linksaf de Rubenslaan op en dan begint het voor mij pas echt. Ik merk bij mezelf dat ik bij elk stapje harder ga lopen. Mijn hart begint sneller te kloppen en de stilte maakt plaats voor geroezemoes. In verte hoor je de klanken. Ik loop niet alleen. Naast, voor me en achter me hoor ik dezelfde versnellende voetstappen.
Dan die tunnel, niet groot, niet lang, maar van ontzettend groot belang. De tunnel waar boven de auto’s over de Waterlinieweg heen scheuren. Want bij elk stapje zie je het prachtige gezicht steeds groter en groter worden. Als kind was het immens. Je ziet het prachtige logo beetje bij beetje zichtbaarder worden. Mijn hart maakt een klein sprongetje, mijn adem stokt voor één seconde. Ik ben er. Met trotse passen wandel ik langs de hoofdtribune om het stadion heen. Erger me onderweg nog even aan een paar schoorvoetende dagjesmensen en baan me een weg richting de toegangspoorten. Ik ben niet groot maar zelfs ik moet zijwaarts door zo’n poortje heen. Maar dan ben ik binnen, ik zoek mijn plekje en ga zitten. Even het moment van besef, even dat moment van berusting…
We zijn thuis.
Man, wat heb ik zin in die tweede seizoenshelft. Want wat mis ik het. Ik nam jullie even mee met mijn ideale wandeling richting het stadion. En zo heeft elke gek, zijn gebrek. Wat is jouw ideale wandeling richting het stadion?
Voor nu: hou nog even vol. We mogen bijna weer. Ik zie jullie op 8 januari. In eigen huis tegen Feyenoord. Dan gaat het weer beginnen. Een hele fijne jaarwisseling, wees voorzichtig en tot snel!
Dustin
