Column: Liefde
Het FC Utrecht gevoel, wat is dat nu eigenlijk? Het valt ook bijna niet uit te leggen, je moet het voelen. Je kunt houden van je familie, vrouw, kinderen en huisdieren. Maar houden van een club is iets anders.
Het gaat ook niet alleen om het heden. Generaties lang komen families bij de club. Aan de hand van vaders, grootvaders en overgrootvaders komen we bij de club. Eenieder met zijn of haar eigen herinneringen die voor warme gevoelens zorgen. ‘Je moet er bij zijn geweest’ is een opmerking die ik terug krijg als ik aan mijn opa vraag hoe het toen was. De wedstrijden tegen HSV en Real Madrid. In de jaren tachtig, waar de spelers van toen met kwartetspellen langs de deuren van supporters kwamen om de club te redden. Het middenveld met Kruys, Adelaar en Jan Wouters. De kopbal van van Loen.
Het ontlopen van degradatie in ’96 en het behalen van Europees voetbal in 2001. Met name over het laatste bewaar ik als jong jochie warme herinneringen. De allerlaatste speeldag thuis tegen FC Groningen. FC Utrecht had het niet meer in eigen handen want Vitesse stond voor die laatste speelronde met 2 punten voor en ook nog eens met een beter doelsaldo. Vitesse zal punten moeten verspelen uit bij Sparta en dan nog zal FC Utrecht met minimaal 5 doelpunten verschil moeten winnen van FC Groningen. De spanning begon al s ’morgens vroeg. De voorbereidingen met de portable radio’s werden uit de kast getrokken want, dit kon wel eens een memorabele dag worden. Cynisch, zoals wij als supporters zijn gaven er geen stuiver meer om, maar toch dat onderbuik gevoel.
Het loopje naar het stadion voelde anders. Net zoals voor velen misschien in een recenter voorbeeld tegen AZ voor de play-offs heeft gevoeld. Je hoort het speculeren, je hoort het geroezemoes uit het stadion al van honderden meters ver. En onbewust bij het zien van de Galgenwaard begin je iets sneller te lopen. Het eerste fluitsignaal en wat dachie wat?
Gluscevic in de eerste minuut, weet het net te laten bollen. Toen brak er iets los in alle supporters. Het staat te gebeuren. Voor de rust weet FC Utrecht nog eens 3 goals te produceren. Tom van Mol, Dirk Kuijt en nog eens Tom van Mol zorgden voor een stand van 4 tegen 0. En dan worden we nieuwsgierig, het gejuich is al eens van de tribune afgekomen want wat bleek, Sparta stond met de rust met 2-1 voor tegen Vitesse. ‘Het zal toch niet?!’ FC Utrecht weet in het eerste kwartier na de rust nog eens 2 keer te scoren en dan… Gaat de rem er op. Geen gekke dingen meer doen. Sikora weet voor Vitesse in de ‘67e nog iets terug te doen. De spanning voelbaar op de tribune maar ook op het veld. FC Utrecht – FC Groningen was afgelopen, 6-0(!) En dan het wachten… Sparta tegen Vitesse was nog steeds niet afgelopen. Toen waren er nog geen smartphones met internet. Op de tribune was je afhankelijk van de draadloze radio’s met uitschuifbare antennes. Die 5 extra minuten, leken een eeuwigheid te duren. Jean-Paul de Jong zie ik nog steeds voor me op het veld vragend aan het publiek: ‘Hoe lang nog?!’
En dan… Een orkaan van geluid schalt van de tribunes, het gejuich op het veld. Supporters die onderweg zijn naar het veld om hun helden in de armen te vliegen. We hebben het geflikt! We gaan Europa in!! Tranen van geluk, waarom? Het halen van Europees voetbal dat is toch niets bijzonders? Wel, toen zeker. Het gebeurde uit een onmogelijke positie en uit die emoties vloeit alle liefde van alle supporters voor die club.
Die club die we met regelmaat bekritiseren. Dat was toen al het geval en dat is nu nog steeds. De club die we vervloeken als we weer niet van de kleintjes weten te winnen. De club waar we samen met onze maten naar toegaan vanaf Odin, Sterrenwijk of Domstad. De club waar we aan de hand van onze vaders en opa’s mee naar toe zijj genomen. De club waar we ons dagelijks druk om maken. De club die ons nooit maar dan ook nooit meer los laat. De club waar we onze kinderen met trots over vertellen en mee naar toe nemen. De club waar wij van houden, ook als het niet goed gaat. De club waar onze harten vol van zijn.
Onze club, onze liefde en onze trots.
Tot volgende week,
Dustin
