Ingezonden column: Wij willen Utrecht zien
Voor de tweede keer in een paar wedstrijden begonnen de spelers na het laatste fluitsignaal aan hun walk of shame. Ga er maar aan staan: heb je zojuist punten verspeeld tegen een degradatiekanditaat, staat het verplichte bedankrondje je nog te wachten. Net als tegen Groningen een paar weken terug galmde het ‘Schaam je kapot!’ van de tribunes. Om de kop van trainer kon nu niet gevraagd worden, die was immers al gesneuveld.
De voortekenen zagen er goed uit. RKC-uit bood volgens de technische staf en spelers voldoende aanknopingspunten. Het schamele puntje tegen weer een laagvlieger was te wijten aan ‘jezelf niet belonen’ en ‘niet meedogenloos verdedigen’ bij de late gelijkmaker van Kramer’. Eerlijk is eerlijk, het oogde wat energieker dan de weken daarvoor. Daarnaast was ook weer goed getraind afgelopen week. Interim Rick Kruys zette de druk er nog even flink op vrijdag: “Er MOEST gewonnen worden”. De wederom in groten getale aanwezige toeschouwers gingen er eens lekker voor zitten. Zou er weer eens aan klantenbinding gedaan worden? (Nog even terugkomend op RKC: de doorsnee supporter zag echter vooral een ploeterend Utrecht. Grossierend in breedtepasses en niet wetend wat met de bal te doen wanneer die in het bezit was.
Wat energieker was het zoals gezegd wel.)
De FC startte goed en Ramselaar schoot al na 5 minuten met een droge knal raak. Alsof de middenvelder goed geluisterd had op de goal te vuren wanneer hij de kans zou krijgen. De rest van de 1e helft was het verder niet groots. Wel werden er wat kansen en kansjes gecreëerd. De aloude kwaal speelde weer op, want de bal in het netje leggen is voor deze ploeg een bijna onmogelijke opgave. Dan moest er in de 2e helft maar veilige afstand genomen worden. Helaas pakte dat anders uit. Het woord ondergrens kan ik zo onderhand niet meer horen, maar hij werd wederom aangetikt. Wat een verval weer. Teveel spelers onder de maat. Zelfs goudhaantje Timber kon zich niet aan de malaise onttrekken. De bijzondere wissels pakten ook niet echt goed uit. Het eindresultaat hoeven we niet eens te benoemen. Had iemand het over een voetbalwet?
Waar wringt voor mij nu de schoen? Dat is niet de eerste helft. Hoewel het zeer frustrerend is dat die bal er niet vaker ingelegd wordt. Nee, het is de manier waarop de boel in de tweede helft in elkaar dondert. De instelling, de inzet, de wil om te winnen. De mentaliteit dat hier vanavond niets te halen valt. Het lijkt er allemaal niet of onvoldoende te zijn. Ik herken ‘mijn’ Utreg niet meer en betrap mijzelf erop dat ik me minder en minder met dit team identificeer. En daar baal ik van. Ik wil
weer trots zijn op mijn cluppie.
Het is daarom voor mij niet ‘Schaam je kapot’, maar ‘Wij willen Utrecht zien’. Het ECHTE Utrecht dan
welteverstaan!
Ramon
