Column: Ga terug naar start
Toen ik vrijdag wederom met de pest in mijn lijf de tribune verliet, realiseerde ik me dat nog maar een week daarvoor de stemming heel anders was. Wat waren we blij met de knappe 0-3 op Het Kasteel. Zeven dagen en twee zeperds later en de sfeer is weer tot ver onder het nulpunt gedaald.
Een dubbeltje op z’n kant
Toch zagen we tegen Sparta al hoe dun de scheidslijn tussen winst en verlies is. Laten we even terug gaan naar de 50e minuut van de wedstrijd, waarin Auassar zijn emoties op Klaiber botvierde. Voor de tweede keer in een paar wedstrijden kende Utrecht een overtal op het veld. Tegen Vitesse pakte dat eerder, zoals we allemaal nog weten, verkeerd uit en de spelers hadden dat overduidelijk nog vers in het geheugen. Utrecht stond 10 minuten lang met de rug tegen de muur totdat de 0-1 de broodnodig lucht verschafte. Wat als Sparta in die periode loon werken had gekregen? In de interviews na afloop werd een beeld geschetst dat men Sparta bewust had laten uitrazen. Een risicovolle strategie als je het mij vraagt.
Het bovenstaande toont aan dat je zomaar kan winnen als het dubbeltje jouw kant op valt. Daar staat tegenover dat je, getuige afgelopen week, van iedereen kan verliezen als je op sleutelmomenten niet thuis én de goals cadeau geeft.
Hoe dan?
Iedereen zoekt terecht naar oorzaken. Hoe kan het verval zo groot zijn bij de ploeg die de afgelopen weken 2 keer vriend en vijand in Alkmaar verbaasde en PSV op 2-2 wist te houden? Kunnen dezelfde spelers er dan ineens geen hout meer van?
Voor mij zijn hier 3 hoofdoorzaken voor. Ik licht ze in willekeurige volgorde toe omdat ze natuurlijk met elkaar te maken hebben, elkaar zelfs versterken. Wat mij opvalt, is dat deze ploeg momenteel de mentale weerbaarheid heeft van een kleuter, die zijn ijsje op de straat te pletter ziet vallen. Bij het minste of geringste gaan de koppies hangen en in plaats van het opstropen van de mouwen, hangen ze al in de touwen. Dat dit geen positieve uitwerking op het zelfvertrouwen heeft, moge duidelijk zijn. Balletjes over een paar meter zijn al teveel gevraagd en het team grossiert vaak in verkeerde keuzes. Daarnaast moeten we ook de olifant in de kamer benoemen: gebrek aan kwaliteit. Op dit moment is het gewoon niet voldoende. Sommige spelers kunnen waarschijnlijk niet beter, sommigen lukt het niet zich aan de malaise te onttrekken. Als daarvan een aantal in de verdediging rondloopt dan kan je op je vingers natellen dat het een moeilijk verhaal wordt. Tot slot mogen we onze ogen niet sluiten voor het grote aantal blessures. Vooral het ontbreken van Can, Booth en Viergever, en ongemerkt ook Dost, hakt er flink in. Ondanks de brede selectie draagt een steeds wisselende samenstelling uiteraard niet bij aan automatismen op het veld. Zeker als vervangers zelf net terugkeren van (lange) blessures en/of niet brengen wat we van ze mogen verwachten.
We zullen doorgaan
‘En nu?’ appte mijn vader. Dit is helaas niet zo makkelijk te beantwoorden. Linksom of rechtsom zal het tij ten goede gekeerd moeten worden. Er wacht volgende week weer een lastige wedstrijd in Nijmegen. In de leuke podcast-serie FC Utrecht Next heeft men aandacht voor sportpsychologie; op dat vlak zullen ze overuren moeten maken. Ook wordt het tijd om eens goed naar het centrale verdedigingsduo te kijken. Als St. Jago en Hendriks al zover voor de hoofdmacht zijn, dan is het zeker het proberen waard om het eens met een van hen te proberen. Ook ben ik eerder gecharmeerd geraakt van Shein. Lijkt me een prima vervanger van Toornstra, die sinds zijn rentree op zijn huidige positie weinig potten heeft kunnen breken. Tel daar een popelende Ramselaar en Labyad plus een leeglopende ziekenboeg bij op en ik raak alweer helemaal enthousiast.
Maar het is overduidelijk dat we eerst terug moeten naar de basis. We zijn helaas terug bij af.
Ramon
