Column: Zorgen
‘FC Utrecht kan niet degraderen.’ Ook ik roep of riep dat regelmatig. Het is ondenkbaar, althans dat is de hoop in onze rood witte harten. De realiteit zegt op dit moment iets anders. Laat ik wel positief beginnen…
Er waren drie momenten in de wedstrijd tegen Almere die mij even op lieten veren in het stadion. De crosspass van Boussaid op Romeny, de pass van Fraulo op Seuntjens en de lange bal van Barkas op Seuntjens. En dat in negentig minuten voetbal.
‘Welkom op het feestje van Ron Jans’ zei de stadionspeaker. Het is zo’n verjaardag geworden waar de kaas en wors al iets te lang op tafel staat en een bittergarnituur die geserveerd wordt die nog half bevroren is. Waar die maffe buurman binnenkomt en doet alsof hij familie is, of die ene tante die je eigenlijk probeert te ontwijken omdat ze je net even te lang vasthoud om je drie zoenen te geven.
Het is op dit moment een bij elkaar geraapt vreemdelingen legioen met allemaal individuen die bij de kleinste tegenslagen volledig in elkaar stort. De wil om te werken voor elkaar, onnozele meters te willen lopen en de tegenstanders als vijand te willen zien, zijn niet aanwezig. Dit is geen FC Utrecht! En op deze manier, komt het elftal waarop wij zo trots moeten zijn steeds verder weg te staan van onze kernwaarden als supporters.
Ik lees steeds vaker reacties zoals: ‘Ik ben er klaar mee!’ ‘Waar ben ik naar aan het kijken?!’ ‘Is dit nu FC Utrecht?’ zorgen stapelen zich op en dat is volledig terecht. Ron Jans is geen wonderdokter. We staan zeventiende(!). En met alle statistieken die er bij horen, staan we daar volledig terecht! Zonder enig vooruitzicht op verbetering. De uitwedstrijd tegen Heracles lijkt een incident te zijn.
De zorgen om degradatie zijn er, en toch wil ik nog één keer zeggen: ‘FC Utrecht gaat niet degraderen!’ waar ik dat vertrouwen uit haal? Geen idee, het is de hoop…
Je verliest in eigen huis van Almere City! FC Utrecht heeft nog nooit gewonnen van Almere en die statistiek blijft voorlopig dus nog even staan. (Flauw, ik weet het.) Maar je verliest dus van een team dat vorig jaar bij wijze van spreken nog spelers in het elftal had dat in deeltijd nog in de bijkeuken stond van een restaurant om rond te komen.
Het moet echt anders, en de resultaten moeten echt snel gaan komen. Want uit een dalletje kan je nog klimmen, maar wat nu als je regelrecht aan de rand van de afgrond staat. Om daar uit te komen is bijna onmogelijk.
Medesupporters, sterkte… Want we moeten er samen voor zorgen dat we hier uit komen. Volle uitvakken en steeds een bijna uitverkocht huis zeggen eigenlijk genoeg. Wij leveren wel. Nu die jongens op het veld nog.
Tot volgende week,
Dustin Bronius
