Column: We missen Utrecht
Twee(!) goals hebben we in de Galgenwaard gemaakt tot nu toe… Hoe kan dat in hemelsnaam mogelijk zijn. Ik wil echt heel erg graag Fraser en zijn manier van spelen een kans geven, maar dan moet hij enorm snel van zijn afbraakvoetbal af in thuiswedstrijden. In uitwedstrijden zijn de punten heilig en dan boeit het niet zo op welke manier je die punten binnen haalt.
In thuiswedstrijden willen wij FC Utrecht zien! Met lef, passie en strijd. Strijden voor elke meter en zo het publiek meeslepen en zo samen van de Galgenwaard een onneembare vesting maken. Helaas is dat al een tijdje niet meer zo. Tegenstanders komen tegenwoordig met een instelling van: ‘Zo, even lekker een potje ballen in Utrecht.’ Iets wat vroegâh natuurlijk nooit gebeurde.
De tegenstanders van toen kwamen nooit met een gerust hart naar Utrecht toe. De tegenstanders vonden het ook nooit leuk om in de Galgenwaard te voetballen. Wij zien in thuiswedstrijden ons FC Utrecht niet meer terug. En dat is zorgwekkend. Hoe is het ook mogelijk dat sommige spelers die totaal uit vorm zijn in de basis kunnen starten? Die moeten haast wel lekker getraind hebben…
In heel veel facetten beginnen we onze club niet meer te kennen. Onze identiteit staat op dit moment nog verder weg dan de afronding van de renovatie van de dom. De afstand tussen supporters en club gaat op deze manier groter en groter worden. Dat mag nooit de bedoeling zijn. Geloof me, de supporters willen wel! Maar op dit moment zien we geen reden om volle bak te gaan. Het werkt namelijk altijd twee kanten op.
Je mist natuurlijk een aantal cruciale spelers in de vorm van Ramselaar, Toornstra en misschien in mindere mate Boussaid. Spelers die tussen de verdediging en middenveld van de tegenstander in kunnen spelen en bewegen en die zich er vooral comfortabel voelen. Met Bozdogan heb je een absolute klasbak in de selectie, met van de Streek weet je dat het een lopende nummer tien is ter ondersteuning van de spits. Maar als je dan Brouwers (met alle respect) neerzet i.p.v. een creatieve man waardoor het middenveld minder “vlak” wordt dan heb je niet het idee dat de trainer echt leuk voetbal wil spelen.
Het zegt voor mij eigenlijk al genoeg dat wanneer Sylla die enorme kans miste op aangeven van Dost, dat ik niet eens boos kon zijn. Ik kon een lach niet onderdrukken, een lach als in een soort van schaamte. Het is in thuiswedstrijden lachwekkend, zorgwekkend en misselijkmakend tegelijk. Ik herken FC Utrecht niet meer.
Wij willen Utrecht zien!!
Tot volgende week,
Dustin
