Column: Schande

Waar moet ik beginnen? Ik heb er eigenlijk geeneens zin in. In één week, hoe bizar dat ook klinkt, gooi je heel veel perspectief zo de prullenbak in. Van zo enthousiast zijn over een beker pot, naar de vernedering die er bij hoort. Van een FC Utrecht vol revanche gevoelens verwachten, naar een stel angstige schapen zitten te kijken die zich opnieuw naar de slachtbank lieten leiden.
 
FC Utrecht ‘cupfighters’, ik wil en kan het niet meer horen. In de laatste tien jaar loten wij een traditionele top drie club zes keer. (Oké, één finale werd nooit gespeeld.) De overige vijf die overblijven waardoor wij uitgeschakeld worden zijn NEC in 2013/2014 in de kwartfinale, Cambuur na strafschoppen in 2016/2017 in de kwartfinale, VVV Venlo in 2017/2018 in de tweede ronde, NAC Breda in 2021/2022 in de tweede ronde en nu dus Spakenburg in 2022/2023. Daarbij zeggende, we haalden en verloren een finale van Feyenoord in 2015/2016.
 
Waarom ik dan geen ‘cupfighters’ meer wil horen? Omdat wij buiten de halve finale in 2010/2011 en dus de twee behaalde finales, voor de rest nooit verder komen dan een kwartfinale sinds de laatste bekerwinst in 2004 en dus ook nu niet. En wel tegen de amateurs, de amateurs en ik zeg het nog maar eens de amateurs van Spakenburg. Alle lof voor hun, en alle schande voor onze spelers.
 
Ik heb me kapot geschaamd voor dit FC Utrecht deze week, en eigenlijk nog steeds. Spuugzat was ik ze, na afgelopen dinsdag. Mijn eerste woorden waren: ‘ze kijken vrijdag maar even.’ In eigen huis, een volgepakt stadion. Vernederd worden door parttime voetballers. Ik kan je vertellen dat wanneer ikzelf in de basis had gestaan afgelopen dinsdag bij FC Utrecht, had ik uitblinker geweest. Maar dat deze schande zo groot is, daar is genoeg over gezegd en geschreven. Hoe meer ik er over na ga denken, te meer ik er over ga schrijven, terwijl ik het eigenlijk wil verdringen.
 
Daarna komen de “verzachtende” woorden van Silberbauer. Zij willen de rug rechten. Zij willen revanche en zij willen het publiek tonen dat zij na een zware tik zichzelf weer kunnen laten zien.
 
Natuurlijk zitten we er vrijdag weer, ook ik. Met m’n grote smoel. En zo bijna alle supporters, het is en blijft je club. Je gaat toch weer in die kou op die tribune staan te vernikkelen tot je geen gevoel meer in je tenen hebt. Je verwacht dan een FC Utrecht te zien met een agressie van heb ik jou daar...
 
Het tegenovergestelde is waar, we zien een elftal dat met angst speelt. We zien een elftal dat vooral met de angst speelt om niet te verliezen. We zien geen elftal dat speelde om te winnen. Je was de bovenliggende partij en je komt volledig verdiend op voorsprong. Daarna hadden we het echte Utrecht moeten zien. Alle schroom van zich af gooien en samen met het publiek die drie punten vieren. Want ondanks de deceptie eerder die week, zat toch weer bijna dat hele stadion vol. En dat hele stadion zat er opnieuw voor jan...
 
Boussaid, de enige die er echt zin in leek te hebben. Verzaakte ook als één van de weinige niet. Als je dan bijvoorbeeld een van der Hoorn en een Jens Toornstra ziet lopen, die als ervaren krachten het team bij de hand zouden moeten nemen. Dan zakt daar mijn broek van af. Geen bezieling, geen tempo en vooral geen leiding, al is het alleen maar door je longen uit je lijf te lopen op die cruciale posities, als team bij elkaar te blijven, of er desnoods één onderuit te schoffelen om een signaal af te geven.
 
Je moet thuis ten alle tijden spelen om te winnen. Er alles aan doen. Je moet op zoek gaan naar die steun van het publiek, die steun moet je verdienen op dat veld. Het moet een wisselwerking zijn.
 
Waar is het FC Utrecht gebleven?! Ga je rug rechten, er is nog genoeg om voor te spelen. Zeg elkaar de waarheid en hard ook, dat is nodig!
 
Je wint samen, en je verliest ook samen. Wij verliezen ook samen met jullie, zo voelt dat als supporter echt. Jullie balen er op het veld van, maar jullie hebben er enigszins invloed op. Wij verliezen op die tribune, en er is niets wat wij er aan kunnen doen. Wij willen jullie helpen, met zingen, schreeuwen noem het maar op. Maar laat zien dat je die wil hebt om te winnen! Dat is, wat wij willen zien.
 
Ik had hier een boekwerk over kunnen schrijven. Ik had alle individuen tot aan de grond af willen maken in mijn tekst en nog goed beargumenteerd ook. Maar jullie zijn FC Utrecht en wij als supporters zijn FC Utrecht. En dat is, wat telt.
 
Want hoewel wij tot diep in ons ziel geraakt zijn deze week, hoe hard wij geraakt zijn door die schandalige bekeruitschakeling, wij zullen altijd, maar dan ook altijd achter jullie blijven staan!
 
Maar, het moet nu wel echt anders!
 
Tot volgende week,
Dustin

11454

SUPPORTERSVERENIGING FC UTRECHT VOOR EN DOOR SUPPORTERS