Column: Publiekslieveling
Publiekslievelingen hebben we er een heleboel van gehad. Van Leo van Veen tot aan Igor Gluscevic, van Jean Paul de Jong tot Gregoor van Dijk, van Michael Mols tot Sebastien Haller. Jaren lang hebben we moeten wachten op een ‘nieuwe’ op handen te dragen speler. Natuurlijk hadden we ook nog Boymans, Demouge, van Loen en de ‘Ajax killer’ Duplan. Maar nu (en ja, dat na één wedstrijd) hebben we Henk Veerman. Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit het shirt van onze mooie FC ging voetballen. Een publiekslieveling met een verhaal. Een verhaal dat bij alle supporters inmiddels wel bekend is.
We begonnen zoals al zo vaak dit seizoen ijzersterk in het eerste kwartier wat resulteerde in een snelle 0-2(!) achterstand tegen Cambuur en notabene in eigen huis. De spelers zullen zich wel even afgevraagd hebben of zij daadwerkelijk het publiek wel hadden gemist na deze beginfase. Want dat de supporters in negatieve zin lieten horen was niet meer dan terecht. Ook reden genoeg voor de technische staf om direct in te grijpen. Dat van der Hoorn al vroeg gewisseld werd ten opzichte van andere opties was op zijn zachtst gezegd opmerkelijk te noemen. Achteraf gezien was het, het gelijk van de trainer.
De trainer maande zijn nieuwe spits om te gaan warmlopen. Waar het voor mij persoonlijk een staaltje hoogspringen is om de boarding over te komen, was het voor Veerman een veredeld stoepje opstappen. Hij had nog geen stap op het heilige gras gezet of de Bunnikside scandeerde: “Henkie, Henkie, Henkie”
Ik kan me geen speler heugen in de laatste tien jaar die bij zijn debuut zo hartelijk ontvangen is. Het bord ging omhoog en het voelde alsof we zojuist de gelijkmaker al hadden gemaakt. Maar het was alleen maar dat Henk Veerman inviel. Voor het publiek op dat moment deed het er ook niet veel toe voor wie Veerman kwam, als Veerman maar de ploeg in kwam.
En wat een effect heeft het gehad. FC Utrecht ging veel opportunistischer voetballen en creëerde de gehoopte chaos in Leeuwardens defensie. De paniek in alle handelingen van de verdedigers waren zichtbaar en dus was het niet geheel verassend dat er ook al heel
snel 2-2 op het scorebord stond.
“Alle ballen op Henkie”
De tweede helft moest nog beginnen of het klinkt al: “Alle ballen op Henkie”. Het enige wat tot nu toe ontbrak was een goal van de man zelf. Al moet iedereen in het stadion gevoelt moeten hebben dat het wel ging gebeuren. Het kon niet anders, het heeft zo moeten zijn. Henk Veerman kreeg de bal voor de voeten en ramde van dichtbij binnen. Een orkaan van geluid daalde samen met wat vreugde bier op hem neer. En hij nam het in hem op. Hij genoot er van en wij genoten van hem. Ein-de-lijk weer een typische Utrecht speler in de selectie. Ein-de-lijk weer een publiekslieveling. Want dat hij dat is, is geen vraagteken meer. Er zijn er maar weinig die zó graag in een FC Utrecht shirt willen spelen en dat straalt hij ook uit.
Henk is een Utrechter.
Tot volgende week.
Dustin
