Column: Interlandbreak

Vorige week schreef ik, dat ik het wel lekker vond dat er een interland week tussen zat. Een paar dagen later wordt Ron Jans gepresenteerd als nieuwe trainer van FC Utrecht. Een keuze die voor de hand liggend was, maar ook een zeer welkome keuze van de club. In zijn eerste interview op het clubkanaal laat hij op mij in ieder geval een erg goede indruk achter.
 
Ron Jans is een vakman, en dat heeft hij al ruimschoots bewezen bij FC Groningen, PEC Zwolle en FC Twente. Is hij dan de man die dit FC Utrecht eindelijk weer eens een herkenbaar gezicht kan geven?
Er gaat niets boven FC Utrecht, en hoewel ik, zoals ik eerder beschreef het wel lekker vond, een weekje geen FC Utrecht. Kriebelt het na zo’n deceptie tegen Feyenoord na een dag of drie wel weer. Dan zit je naar het Nederlands elftal te kijken, maar dat doe je dan zonder gevoel. Het gevoel voor de club, kruipt waar het kruipen kan.
 
Het is als een echte relatie. Je kan elkaar op momenten niet uit staan maar op heel veel momenten kan je absoluut niet zonder elkaar. Zo zie je elkaar bijna dagelijks, maar als er dan een paar dagen tussen zit, mis je elkaar vreselijk. Ik kan nu zelfs enigszins een positief stukje schrijven, dat is dan wel weer een voordeel dat de eerste selectie een week niet in actie komt.
 
Ik heb er zin in om te zien hoe Ron Jans ons FC Utrecht een transformatie gaat geven. Tegelijkertijd weet ik, dat het tijd nodig heeft. Tijd die een trainer normaliter (helemaal gezien de laatste jaren) niet krijgt. Laten wij dit nu eens juist on-Utregs doen. Laten wij nu vooral ons vertrouwen leggen in de handen van Ron Jans.
 
Hij kent de club na lange jaren ervaring in de Eredivisie. Hij weet wat wij als supporters verlangen van het voetbal en hij weet jonge jongens de kans te geven. Dit kan wel eens de omslag gaan zijn.
 
Maar om dan toch een beetje cynisch af te sluiten…
 
Het blijft natuurlijk wel FC Utrecht, waar je garantie hebt tot aan de voordeur.
 
Come on Utrecht, come on Ron Jans!
 
Tot volgende week,
Dustin