Column: het houdt niet op, niet vanzelf

Een zondag thuis in de Galgenwaard voelt tegenwoordig als de opening van een nieuwe McDdonalds vestiging. Heel mooi qua uiterlijk met die mooie nieuwe grasmat en die supporters op de tribune. Maar je weet op voorhand al dat je troep voorgeschoteld krijgt. 

Je ziet het al van mijlenver aan komen. Je gaat verliezen van Feyenoord. En het enige wat ik denk is: als dat maar goed gaat dit seizoen. Ik heb nog nooit in mijn om en nabij 28 jaar als seizoenkaarthouder deze Galgenwaard gezien. De gelatenheid, de berusting en misschien wel de acceptatie op het veld en de tribunes. Het schelden wordt vervangen door het cynisme. “Als ze het op het veld wel best vinden, vinden wij het ook.’ 

Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Het ouwgie dat 6 rijen boven me staat, altijd bevlogen over van alles en nog wat, maar vooral over Van der Maarel (ingewijden linksonderin de Bunnikside weten het direct), heb ik niet gehoord. En dan ga ik me zorgen maken. Ik ga me zorgen maken als er word gezeken over druppels die van het dak afkomen terwijl we notabene tegen Feyenoord aan het voetballen zijn thuis. 

Altijd één van de wedstrijden waar je naar uit kijkt. Het over en weer schreeuwen van de goaltunes noem het maar op. Maar zelfs dat niet, ook niet vanuit het uitvak. Alsof zij zelfs al medelijden met ons hadden. 
We zijn voor lul gezet door Feyenoord in eigen huis. En wat ben ik blij dat er nu een interlandbreak tussen zit. Dan hoef ik me voorlopig even niet te gedragen als een supporter van mijn club. Ik kan twee weken vrijuit even lekker zeiken op die kliek van Ronald Koeman. Zonder aangekeken te worden dat ik voor die arme club ben die onderin de Eredivisie staat.
En wanneer je dat gaat voelen als supporter zijnde, zit het diep. We zijn de woede al voorbij. Het is de berusting, acceptatie en gelatenheid, en daar maak ik me met name heel erg veel zorgen om. Want zo ver is het al. 
 
Supporters! Laten we bij elkaar blijven, we moeten ons zelf bij elkaar rapen. Als we aan het eind van de rit maar kunnen zeggen dat we ons een keer moeten belonen. De kansen afgemaakt moeten worden en dat het allemaal net niet onze kant op valt. 
 
Maar ach, dat maakt niet uit. We hebben lekker getraind!
 
Tot volgende week! 
Dustin Bronius