Column: Dierbaren

Gelijk spelen tegen FC Twente, achteraf voelt dat teleurstellend misschien, maar in deze fase ben ik blij met een punt. Elk puntje is er één, zo voelt het misschien niet, maar het is op dit moment wel de realiteit. Een bonuspunt, want wie vooraf gevraagd werd of je zou tekenen voor een gelijkspel had nagenoeg iedereen ja gezegd.
 
Het geluk van FC Utrecht raakt velen op andere manieren. Supporters die dierbaren verliezen waarmee zij bijvoorbeeld naar het stadion toe gingen. Die stoel ernaast blijft in gedachten voor altijd leeg. Door het verlies van hele dierbare familie, plaats je dingen in perspectief. FC Utrecht is een medicijn, misschien niet direct, maar wel om enigszins gedachten te kunnen verzetten.
 
Mijn familie verloor afgelopen vrijdag een heel dierbaar bezit. Overgroot oma, oma en moeder. Plotseling en onverwacht. Op dat moment is alles bijzaak. Een onvermijdelijke blik op de realiteit. Een onvermijdelijke blik op het leven. Normaal gesproken ben je elke dag bezig met de club en alles er om heen. Nu leek de tijd even stil te staan. Iets wat vele supporters misschien niet van elkaar weten, maar wel elke dag gebeurd.
Wanneer de gehele familie samen is. De televisie aan staat om op de achtergrond toch iets mee te krijgen van de wedstrijd, biedt het een kleine afleiding en gespreksonderwerp buiten het intense verdriet. In die zin, is en blijft onze club een indirect medicijn.
 
Mijn gedachten gaan dus nu ook uit naar alle supporters die in de loop der jaren een dierbare verloren zijn. Denkend aan hun, aan de duizenden sterren die aan de hemel staan bij een avondwedstrijd wakend over ons als supporters zijnde boven de Galgenwaard. Voor die ene stoel die dus voor altijd leeg blijft, in het stadion of thuis.
 
Samen zijn we sterk, niet alleen in goede en euforische tijden. Maar ook in de zwaarste en donkere tijden die wij als supporters qua club maar ook in de thuis situaties mee maken.
 
Je bent nooit, maar dan ook nooit alleen.
 
Tot volgende week,
Dustin Bronius